قلقک چیست

قلقک عملی است که با تحریک سطح بدن فردی موجب به خنده در آمدن آن فرد می‌شود. بیشترین نقاطی که در بدن باعث ایجاد غلغلک در انسان می‌شوند کف پا، زیر بغل و شکم و همچنین پهلوها هستند که علت این امر حساس بودن پوست در این نقاط می‌باشد. واکنش مغز نسبت به این عمل مانند احساس خارش بوده و با انجام این عمل فشارخون بالا رفته و نبض تند می‌شود و فعالیت مغز افزایش می‌یابد. همچنین غلغلک باعث ایجاد حس ترس و اضطراب در انسان نیز می‌شود.

برخی از ما یا قلقلکی هستیم یا نیستیم، یا میزان قلقلکی بودن مان متفاوت است؛ کم یا زیاد. یا اینکه زمانی قلقلکی بودیم و اکنون دیگر قلقلکی نیستیم اما آنچه درباره همه ما صدق می کند این است که همه ما زمانی قلقلکی بودیم به خصوص در کودکی یا نونهالی که در آن زمان شناخت دقیقی از شخصیت خود نداشتیم. اما دلیل غلغلکی بودن چیست؟

مرکز غلغلک در قسمت پایینی پشت مغز و تقریباً بالای مخچه است.رشته‌های عصبی ای که از این قسمت منشعب می‌شوند و در نقاط مختلف بدن پراکنده‌اند در بعضی از قسمتها تراکم بیشتری دارند و همین قسمتها در مقابل تحریک خارجی حساسیت نشان می‌دهند و فرد به خنده می‌افتد. این قسمت از مغز به سرعت تشخیص می‌دهد که تحریک خودی است یا غیر خودی. در صورتی که خودی بود غلغلک به وجود نمی‌اید و شخص نمی‌خندد. تشخیص خودی یا غیر خودی بودن تحریک در مغر احتمالاً با استفاده از کدهای مختلف انجام می‌شود. از انجا که واکنش افراد غلغلکی به تحریکات خارجی یک حالت دفاعی است که بدن به خود می‌گیرد وقتی خود شخص تحریک را انجام می‌دهد مغز احساس خطر نمی‌کند و مکانیسم واکنش فعال نمی‌شود.

بسیاری گمان می کنند که مسائل ژنتیکی در این امر دخیل است حال آنکه بسیار کسانی که خود قلقلکی نیستند فرزندان قلقلکی دارند و برخی نیز دلایل عصبی را در این امر دخیل می دانند. حال آنکه علم پزشکی هیچ دلیل قانع کننده و بدون تناقضی تاکنون برای اثبات این مدعا ارائه نداده است. حقیقت این است که قلقلکی بودن دلیلی کاملاً روانی دارد.

قلقلکی بودن رابطه کاملاً مستقیمی با اعتماد به نفس اشخاص دارد. با کمی تامل درباره انسان های قلقلکی و کسانی که قلقلکی نیستند به راحتی درمی یابید که انسان‌‌هایی که قلقلکی نیستند شخصیتی محکم و تقریباً ناگسستنی دارند حتی کودکانی هم که قلقلکی نیستند از این ویژگی مستثنا نیستند. اما کسانی که قلقلکی هستند از شخصیت چندان محکمی برخوردار نیستند.

به لحاظ اجتماعی هم اگر آماری تهیه کنید درمی یابید که اکثر کسانی که قلقلکی نیستند به لحاظ موقعیت کاری و اجتماعی از جایگاه بالاتری برخوردارند. معمولاً کودکانی قلقلکی نیستند که خانواده هایشان از همان کودکی به شکل حساب شده ای به آنها شخصیت داده اند اما تعداد این کودکان بسیار کم است.

معمولاً انسان ها به مرور زمان خودشان با کمک جامعه این اعتماد به نفس را به دست می آورند و شخصیت شان محکم می شود و مقاوم درباره چیزی به نام قلقلک.

شما نمی توانید خودتان را قلقلک بدهید و به خودتان هم اجازه نمی دهید که غریبه ها را قلقلک بدهید. بچه ها اغلب از قلقلک لذت می برند. اما چرا اصلا قلقلکی بودن به انسان ها رسیده است؟

بعضی افراد خیلی قلقلکی هستند و برخی دیگر کم تر، صرف نظر از آن، قلقلک ظاهرا قوانین مخصوص به خودش را دارد. شاید متوجه شده باشید که شما نمی توانید خودتان را قلقلک بدهید. به علاوه با این که ممکن است توانایی این را داشته باید که یک فرد کاملا غریبه را قلقلک بدهید، مغزتان اجازه نمی دهد این کار را بکنید، کاری که از نظر اجتماعی اصلا پذیرفتنی نیست. اما قلقلک به چه دردی می خورد؟

رابرت پروواین معتقد است همین واقعیت ها در مورد قلقلک، نشانه ای از ارزش های تکاملی آن است. به گفته وی، قلقلک راهی برای ایجاد ارتباط اجتماعی بین دوستان و اقوام نزدیک است.

به گفته محققین، عکس العمل خنده در برابر قلقلک از همان ماه های اولیه تولد نوزاد آغاز می شود. در واقع در ماه های اول، قلقلک و خنده از اولین راه های برقراری ارتباط بین نوزاد و کسی است که از او مراقبت می کند. پدر و مادر ها خیلی زود یاد می گیرند که تا وقتی به قلقلک ادامه بدهند که نوزاد می خندد و وقتی نوزاد چهره اش در هم می رود، دیگر او را قلقلک ندهند. همین عمل، خود ارتباط چهره به چهره ای را ایجاد می کند که می تواند نقطه شروعی برای تعامل های دیگر هم باشد.

غلغلک در بین خانواده‌ها یک سرگرمی و شوخی محسوب می‌شود.غلغلک در بین دو برادر دو خواهر خواهر و برادر زن و شوهر , دوست دختر و دوست پسر در همه جای دنیا و در بین همه خانواده‌ها متداول است اما بیشترین غلغلک در خانواده بین والدین و فرزندان مخصوصاً مادران و کودکان است. وقتی یک مادر اندام حساس دختر یا پسر بچه اش را با انگشتانش غلغلک می‌دهد و خنده و تکان خوردن و یا التماس کردن کودکش را می‌بیند می‌خندد و بسیار لذت می‌برد. بچه‌هایی که مادرانی غلغلکی دارند نیز معمولاً متقابلاً مادرشان را غلغلک می‌دهند و می‌خندانند. دلیلش این است که غلغلک باعث ایجاد محبت بین انسانها می‌شود به همین دلیل وقتی مادری کودکش را غلغلک می‌دهد در همان حال فرزندش را می‌بوسد و محبت شدیدی نسبت به فرزندش احساس می‌کند. کودکان و نوجوانان نیز که خود را کوچک می‌بینند و والدینشان را از نظر شخصیتی و اجتماعی متفاوت با خویش می‌بینند هنگامی که مادرشان را غلغلک می‌دهند مادرشان بی اختیار می‌خندد و التماس می‌کند و سعی کند خود را برهاند ناخوداگاه او را مثل خودشان می‌بینند و به همین دلیل لذت می‌برند و روابط عاطفی عمیقی بین انها به وجود می‌اید.

از طرف دیگر، کودکان مشتاقانه همدیگر را قلقلک می دهند. بسیاری از محققین بر این باورند که در بین همسالان، کارکرد قلقلک فقط ایجاد ارتباط نزدیک تر نیست. آن ها می گویند نقاطی از بدن که بیشتر از همه قلقلکی هستند، مثل گردن و دنده ها، در مبارزه از همه آسیب پذیرترند. بنابراین وقتی بچه ها با انعطاف از دست دوستانشان در می روند تا قلقلک نشوند، در واقع در حال تمرین برای دفاع از خود و نقاط حساس بدنشان در آینده هستند.

از طرف دیگر، صدای خنده در یک جمع، باعث بیشتر خندیدن افراد آن جمع می شود. اما قلقلک یک قانون دیگر هم دارد. انسان ها همیشه قلقلکی باقی نمی مانند. با بالا رفتن سن، لذت قلقلک کم تر می شود و در ۴۰ سالگی دیگر اثری از آن نیست.