چرا طوطی ها صحبت می کنند
از آنجا که طوطی ها موجوداتی اجتماعی هستند، به نظر می رسد آنها نیاز به شکلی از ارتباط دارند که آنها را قادر به تعامل با اطرافشان کند. اما اگر هیچ طوطی دیگری در اطراف او نباشد که با او صحبت کند، چه؟ آیا باید آن طوطی خانگی مانند یک عاشق بیمار در فراغ و انتظار طوطی دیگری برای صحبت کردن برای همیشه باقی بماند…
طوطی ها موجودات پر سر و صدایی هستند اما نادان نیستند. یک طوطی تقریبا می تواند به سرعت متوجه شود که انسان هایی که در اطراف او هستند، گروه اجتماعی خودشان را دارند و دور هم جمع شده اند که با هم صحبت کنند.
به خاطر اینکه معمولا آدم هایی که در یک خانه هستند، به یادگیری زبان طوطی ها مجهز نیستند، طوطی خودش شروع می کند تا با سخن گفتن با محیط اطرافش ارتباط برقرار کند.
این برای طوطی یک روش قدرتمند است تا خودش را به بخشی از گروه تبدیل کند. در ذهن پرنده، یاد گرفتن زبان آن خانه، راهی است تا توجه اطرافیان را به خود جلب کند و نیازهایش را برآورده کند. یک طوطی که شروع به صحبت می کند یا از صداهایی که در خانه هست تقلید می کند، طوطی ای است که علاقمند به آدم های اطرافش است. مانند یک پرنده ی وحشی که علاقمند به پرنده های اطرافش است تا لانه بسازد، غذا پیدا کند یا در برابر خطرات از خود محافظت کند.
اولین تلاش های پرنده برای حرف زدن، ممکن است نامفهوم و به شکل سخنانی یاوه به نظر بیاید. به تدریج این سخنان یاوه و نامفهوم، روشن تر می شود و در قالب کلمات و صداها شکل خواهد گرفت.
گونه ای از طوطی به نام Budgie ممکن است در عرض شش ماه صحبت کردن را فرا بگیرد. در گونه ی دیگری به نام African grey ممکن است حدود نه تا یک سال زمان ببرد. طوطی های آمازون Amazon دیگر باید بتوانند در ابتدای سال دوم، به میزان زیادی حرف بزنند. یک طوطی سالمند آمازونی ممکن است هیچ وقت موفق به حرف زدن نشود اگر در جوانی حرف زدن را یاد نگرفته باشد.
اولین چیزی که شما نیاز دارید تا بتوانید صحبت کردن را به طوطی تان یاد بدهید این است که با او ارتباط دوستانه و صمیمانه ای برقرار کنید. یک پرنده ی وحشت زده یا مورد آزار قرار گرفته، چون مورد توجه قرار نگرفته، به احتمال زیاد ساکت و آرام باقی خواهد ماند، یا شاید تمام روز را جیغ بزند چون تنها مانده است.
یک پرنده ی خوشحال و راضی، پرنده ای است که تا حدی صدایش به گوش می رسد که گویی به شما می گوید: “هی! من اینجام! به من نگاه کن! باهام بازی کن!”
یک پرنده ی جوان، صداهایی را که در محیط اطرافش هست با صدای خود تقلید می کند تا با انسان ها ارتباط برقرار کند و توجه آنها را به خود جلب کند. اگر صاحب آن پرنده او را مورد تشویق و تحسین قرار دهد او به یادگیری ادامه خواهد داد.
به خاطر داشته باشید. برخی طوطی ها هم مستقل از نوع گونه ی خود، شاید اصلا نتوانند صحبت کردن را یاد بگیرند. دومین چیزی که بعد از یک ارتباط خوب برقرار کردن با طوطی تان، خیلی مهم است تا بتوانید صحبت کردن را به او یاد بدهید این است که او را تحسین و تشویق کنید. تشویق و تحسین می تواند خیلی ساده باشد. مثلا به سمت طوطی تان برگردید. با او تماس چشمی برقرار کنید و به او بگویید: پرنده ی خوب!
پرنده ها عاشق توجه از طرف صاحب شان هستند و شما می توانید از این موضوع به نفع خود استفاده کنید. با این حال اگر نمی خواهید ستایش و تحسین شما با کلمات نامشخص باشد، کلمات و عبارات مشخصی را تعیین کنید و با آنها طوطی خود را مورد تحسین و تشویق قرار دهید تا در دامنه ی واژگان طوطی تان نیز باقی بماند.
هنگامی که پرنده ی شما شروع به راحت و آزادانه صحبت کردن کرد، حالا می توانید کلمات و عبارات مشخص و دلخواه خود را با بارها و بارها تکرار کردن به طوطی تان آموزش دهید. اما ترفندی که وجود دارد این است که باید این کلمات و عبارات را با تاکید و با قدرت بگویید. کلمات را طوری به کار ببرید که هیجان انگیز به نظر برسند.
شما ممکن است بتوانید سی دی هایی را هم در بازار پیدا کنید که حرف زدن را به طوطی یاد می دهند. اما مشکلی که در اینجا وجود دارد این است که ممکن است طوطی با شنیدن چند باره و مداوم این صداهای ضبط شده، گیج و خسته شود. اگر خواستید از این شیوه برای آموزش دادن به طوطی تان استفاده کنید، حتما توجه کنید که این جلسات آموزشی باید حداکثر دو بار در هر روز و هر بار حداکثر به مدت ۲۰ دقیقه باشند.
در نهایت، تلویزیون و رادیو هم می توانند برای آموزش صحبت کردن به طوطی شما خوب باشد، هر چند ممکن است طوطی همیشه کلماتی را که شما دوست دارید بارها و بارها به آنها گوش دهید، برای یاد گرفتن انتخاب نکند!