محبت در مقابل فرزند چرا که نه؟!
همیشه یاد گرفته ایم در مقابل فرزندانمان باهم مشاجره داشته باشیم و آنان شاهد دعواهای سطحی و عمیق ما باشند…
ما عادت کرده ایم در مشاجرات از فرزندانمان یارکشی می کنیم و می گوییم: پدرت رو ببین! کارهای مادرت مسخره اس؛ بابات عین خیالش نیس مریض شی و…
در این حین فرزند را میان بحبوبه ای از استرس ها و ترس ها رها کرده اید و ذهنش را مشوش کرده اید.
نه تنها بیماری روحی را برایش به ارمغان می اورید بلکه از نظر جسمی اورا دچار بیماری های روان تنی (بیماری هایی که منشا عصبی دارند) می کنید.
اما شما هنگامی که با همسر خود مشکلی ندارید در مقابل فرزندان خود محبت نمی کنید!
یعنی در نظر بگیرید فرزند شما در تمام عمرش شکایت ها و نارضایتی های شما را دیده است و محبت ما بین شما درک نکرده است.
اغلب پدر و مادر ها در مقابل فرزندانشان به یکدیگر محبت نمی کنند و ان را تابو می دانند در حالیکه هیچ خوشبختی ای برای فرزند بالاتر و والاتر از این نیست که احساس کند مادر و پدرش یکدیگر را دوست دارند.
در مقابل فرزندان خود بیم محبت و بوسیدن نداشته باشید.
نگران نباشید! این محبت ها و بوسیدن های متعارف حالتی از محرک جنسی نیست و مشاهده ای ان ضرری ندارد.
بگذارید ذهن فرزندانتان با عشق و محبت خو بگیرد. چرا که از همین جا او یاد می گیرد مادر و پدرش ببوسد و در اینده بی مهابا به همسرش عشق بورزد و فرزندانش را عزیز بدارد.
فراموش نکنیم تمامی رفتارهای ما در بزرگسالی؛ ریشه ای در کودکی ما دارد.
