در دهه های پیش که در اکثر مناطق برق نبود، عمل سرماسازی در داخل یخچال با استفاده از گاز آمونیاک انجام می شد. این گاز بر اثر گرما متراکم می شد و در لوله کشی به حرکت در می آمد و خنک سازی در یخچال را انجام می داد حتماً می دانید که در قدیم این یخچال ها با نفت کار می کردند…
در حقیقت نفت جایگزینی برای برق بود ؛ آمونیاک را در راه خود به حررکت و چرخش در می آورد تا خنک سازی انجام شود . از یخچال های نفتی در حال حاضر هم در برخیی مکان ها استفاده می شود.
به کارگیری گاز آمونیاک اخیرا به صورت کامل کنار گذاشته شده است؛ دلیل آن سمی بودن و امکان انفجار این گاز است و در صورت ترکیب شدن با رطوبت اثرات مخربی نیز به همراه دارد. در دنیای حال گاز فریون جایگزین آمونیاک می باشد که هیچکدام از ضرر های آمونیاک را دارا نمی باشد. البته تنها ضرر این گاز تخریب لایه اوزون می باشد که متخصصان با اعمال بعضی تغییرات؛ اثر مخرب آن را به مراتب کم تر کرده اند.
زمانی که کمپرسور به کار خود آغاز می کند ؛ گاز سردشده درون کمپرسور و مدار؛ با فشار زیاد به محفظه اوپراتور (سردخانه) انتقال می یابد. این گاز با گرفتن گرمای سردخانه خود گرم می شود و این قسمت را سرد می کند. با مکش کمپرسور، این گاز دوباره از محیط سردخانه خارج و به رادیاتور (کندانسور) که در پشت یخچال قرار دارد می رود. گاز در آن جا با از دست دادن گرمای خود سرد می شود و دوباره از طریق کمپرسور به گردش در می آید. این کار مرتبا تکرار می شود تا محیط سردخانه به دمای مورد نظر برسد.
پس در واقع یخچال گرمای مواد داخل خود را می گیرد و به محیط اتاق منتقل می کند و از این طریق مواد داخل آن خنک می شود.
زمانی که هوای گرم از کنار یک چیز سرد عبور می کند، هوایی که با جسم سرد در ارتباط می باشد مقداری از رطوبت خود را به شکل قطرات آب از دست می دهد. هر چه میزان رطوبت بیشتر باشد، تفاوت دمای بین هوا و جسم فوق نیز بیشتر می شود و سرعت تشکیل قطرات آب افزایش می یابد.
جایخی یا سردخانه و صفحاتی که وظیفه خنک سازی را دارند سرد هستند؛ زمانی که در یخچال را باز کنیم و یا غذایی گرم درون یخچال بگذاریم، هوای گرم وارد یخچال می شود. همان طور که پیش از این گفته شده است، کمی از رطوبت این هوا به شکل قطرات آب و کمی به شکل لایه هایی از برفک و یا یخ در قسمت سردخانه ظاهر می شود. این برفک کار تبادل حرارتی بین بدنه سردخانه و هوا داخل یخچال را دچار نقص میکند و موجب اختلال در کارکرد یخچال می شود.
البته در حال حاضر در بسیاری از یخچال ها تکنیک هایی به کار گرفته شده است که به وسیله های مختلف، این برفک ها به طور اتوماتیک از بین بروند.
یخچال های نوفراست (No Frost) یا بدون برفک به یخچال هایی گفته می شود که جوری طراحی شده اند که اصلاً برفک نزنند. برفک نزدن یخچال ویژگی خوبی است؛ اما یک یخچال نوفراست واقعی خیلی گران است. متاسفانه بسیاری از یخچال های موجود در بازار که به اسم نوفراست و با قیمتی بالاتر عرضه می شوند؛ در عمل برفک می زنند.
یخچال های دیفراست (De Frost) به یخچال هایی گفته می شوند که برفک گیری آنها به صورت دستی انجام می گیرد؛ یعنی هر وقت برفک آنها زیاد شد، باید مثلاً دکمه برفک گیری را بفشاریم تا برفک آن آب شود. این یخچال ها قیمت مناسب تری دارند و به دلیل آن که اجزای آنها در دسترس است، در صورت خراب شدن، تعمیر آنها نیز بسیار راحت تر است.
بعضی از یخچال ها از نوع دیفراست اتوماتیک می باشند؛ یعنی علاوه بر آن که مزیت های سیستم دیفراست (ارزانی و تعمیر آسان) را دارند، خودشان هم به صورت خودکار برفک را به آب تبدیل می کنند و برفک آب شده از طریق یک لوله خروجی به ظرف تبخیر در بالای موتور منتقل می شود. با گرمای موتور این آب تبخیر و موتور نیز خنک می شود. در صورت نگهداری مناسب، استفاده از این یخچال ها راحت و قیمت آن ها مناسب است.
