چرا از صدای خودمان متنفریم ؟

 تا حالا شده وقتی که شنیدن صدای ضبط شده تون رو بشنوین از خودتون بپرسید که « من صدای خوبی دارم؟» احتمالا جواب همچین سوالی در افراد کمی، مثبته.

در طول روز همه مقدار قابل توجهی حرف می‌زنیم و هیچ چیز غیر عادی‌ای حس نمی‌کنیم. پس چرا وقتی که صدای ضبط شدمون رو می‌شنویم، همه چیز برامون غیر عادی میشه؟ و چرا همچین موقعیتی به هنگام شنیدن صدای ما برای بقیه پیش نمیاد؟

در سر ما استخوان های کوچکی به نام “Ossicle” وجود داره که در گوش میانی قرار دارن. وظیفه‌ این استخوان‌ها، ایجاد اختلاف بین صدای خودتون و چیزیه که دیگران می‌شنون. به این‌ ترتیب امکان بازشناسی صدای خودتون به وجود میاد. این استخوان ها، کلید پردازش صداهای اطراف و حذف اونها هستن. لرزش‌های اضافه‌ پرده‌ گوش توسط این استخوان‌ها خنثی میشه و لرزش‌ها برای پردازش به بخش حلزونی گوش میره. در بخش حلزونی گوش انرژی جنبشی حاصل از صداهای اطراف ما به انرژی الکتریکی تبدیل میشه تا مغز امکان شنیدن صداها رو برای ما مهیا کنه.

تمام صداهایی که ما می‌شنویم از صدای پرندگان و انسان‌ها گرفته تا افتادن چیزی از روی میز، موج هایی دارن که در هوا پخش میشن. گوش بیرونی ما این امواج رو می‌گیره و مثل یک قیف اونها رو از طریق گوش وارد سر ما می‌کنه. این امواج در واقع به طبل گوش ما ضربه وارد می‌کنن و اون رو می‌لرزونن واین لرزه‌ها به گوش داخلی ما وارد می‌شن. گوش درونی جایه که همه سیگنال های صوتی رو می‌گیره و برای تفسیر از طریق عصب‌های صوتی به مغز می‌فرسته.

تحقیقات زیادی نشون داده افراد تلاش می‌کنن صدای خودشون رو طوری دستخوش تغییر بدن که بین صدای واقعی و ضبط‌ شده‌شون -از نظر خودشون- یکپارچگی ایجاد بشه. به اعتقاد کوهن این مسئله باعث میشه افراد به هنگام صحبت در برابر میکروفون به صورت ناخود آگاه متفاوت از حالت عادی صحبت کنن. زمینه‌ی درک افراد از اونچه اونها در مورد صداشون می‌شناسن، دلیلیه که عامل ایجاد تغییر نوع صدا و صحبت کردن به هنگام ضبط صداشون میشه.

نکته مهم اینه که گوش داخلی ما تنها با صداهای بیرون تحریک نمیشه صداها و امواجی که از داخل بدن ما هم ایجاد میشن در گوش درونی وارد میشن و این ترکیب صدای داخل بدن با امواج داخل بدنه که ما هنگام صحبت کردن صدای خودمون رو چطور می‌شنویم.

وقتی شما صحبت می‌کنید تار آواهای داخل حنجره و گلو شما می‌لرزه و این امواج از طریق استخوان‌های گردن و سر منتقل میشه. گوش درونی به این امواج مثل بقیه امواجی که از بیرون وارد میشن پاسخ میده یعنی اونها رو به سیگنال های الکتریکی تبدیل می‌کنه و به مغز می‌فرسته. پس هر وقت که شما حرف می زنید گوش درونی  شما هم امواجی داخل بدن که از طریق استخوانهای گلو و سر منتقل میشن و هم امواج صدای شما که در فضا چرخیده و وارد گوش میشن تحریک میشه. این ترکیب امواج داخلی و بیرونی صدایی رو ایجاد می‌کنه که شما از خودتون می‌شنوید. به عبارتی استخوان‌ها صدای شما رو بم تر و عمیق‌تر از اون صدای ضبط صوتی شما می‌کنن. به همین دلیله که همه فکر می‌کنن صدایی که خودشون می‌شنون قشنگ‌تر از صدای واقعی‌شونه.