واژه اینفوگرافی (infographic) از دو بخش اینفو (اطلاعات) و گراف (ترسیم کردن) تشکیل شده. به زبان ساده‌تر، به معنای «ترسیم و بصری کردن اطلاعات» است. گاهی پیش می‌آید که مقدار اطلاعات داده شده در مورد یک موضوع بسیار وسیع باشد، در این صورت آیا همه اطلاعات می‌توانند به صورت اینفوگرافی به تصویر درآیند…
به طور معمول شخصی به عنوان طراح اطلاعات (Information Designer) وظیفه جمع آوری اطلاعات و استخراج نکات مهم آنها را به همراه طراحی و ساخت اینفوگرافی بر عهده دارد. طراحی اطلاعات و بصری کردن آن در حوزه کار طراح گرافیک قرار می‌گیرد.
اینفوگرافی‌ها پدیده جدیدی نیستند، طراحان سال‌هاست از آنها به منظور راهی برای نشان دادن اطلاعات به شیوه‌ای جالب و سرگرم‌کننده استفاده می‌کنند. ترسیم شکل‌ها توسط انسان‌های اولیه روی دیوار غارها به منظور انتقال اطلاعات و یا هیروگلیف‌های مصری (Egyptian hieroglyphs) نیز نوعی اینفوگرافی محسوب می‌شوند.
حتی انواع نقشه‌ها که قرن‌هاست توسط انسان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند، اینفوگرافی هستند. اما اینفوگرافی به شکلی که امروزه می‌شناسیم، در قرن هجدهم و توسط ویلیام پلیفایر (William Playfair)، مهندس و اقتصاددان اسکاتلندی، همراه با انواع نمودارهای خطی و دایره‌ای در انگلیس خلق شد. در قرن نوزدهم نیز پرستار معروف انگلیسی، فلورانس نایتینگل (Florence Nightingale)، از اینفوگرافی به منظور مجاب کردن ملکه ویکتوریا برای بهبود بخشیدن شرایط بیمارستان‌های ارتش استفاده کرد. در اینفوگرافی‌های او آمار مرگ و میر و دلایل آنها در طول هر ماه از جنگ کریمه نشان داده شده بود.
اینفوگرافی در ایران برای اولین بار در سال ۱۳۷۷ و در روزنامه کیهان استفاده شد و سپس استفاده از آن در مجله همشهری جوان و روزنامه خورشید رواج یافت.
ساخت اینفوگرافی آسان نیست. مانند تمام پروژه‌های خلاقانه دیگر، حرفه‌ای شدن در ساخت اینفوگرافی نیز کاری زمان‌بر و نیازمند تلاش بسیار است و هیچ راه میان‌بری برای سریع‌تر شدن یادگیری آن وجود ندارد. با این حال، عواملی وجود دارند که با آنها می‌توان میزان موفقیت اینفوگرافی شما را در انتقال اطلاعات تخمین زد.
